Fyndið hvernig lífið er bara endurtekning...

Get ekki gleymt þegar ég sat með sonunum, með nokkurra ára millibili, að kenna þeim stærðfræði, þegar þeir voru 8-9 ára gamlir.

En mamma, kennarinn segir að það eigi að gera þetta svona, þú kannt þetta ekkert.

Þá var maður að reyna að kenna grislingunum gömlu góðu aðferðirnar, en nei, það voru komnar aðrar og víst betri aðferðir, sem hvorki foreldrar né börn skildu.

En sérstaklega var yngri sonurinn akkúrat á því að kennarinn hefði á réttu að standa og enginn annar. Enda hatar hann stærðfræði (eins og mamman). Hann skipti af náttúrufræðibraut, þar sem hans hugarefni liggja, yfir á samfélagsbraut, bara vegna þess að þá er hann búinn í stærðfræði. En hann er á öðru ári í menntó.

En hann er búinn að fá þetta adeilis í hausinn, allt frá barnæsku, með vöxtum. Nú er hann nefnilega að hjálpa mömmunni í stærðfræðinni. En greyið er nú bara ágætis kennari, eiginmaðurinn sem er KENNARI, var að reyna að segja mér til í gær, með þessar leiðinda jöfnur, en varð bara pirruð og skildi ekki neitt. Svo settist minn elskulegi 17 ára sonur niður með mér í kvöld (þrátt fyrir aðkenningu að flensu) og gott ef að sú gamla byrjaði ekki að fatta smá. Verð að ná þessum áfanga í fjarnáminu til að geta klárað námið. En ætla að reyna að endurgjalda honum með hjálp í sálfræðinni, sem ég kláraði með stæl í haust.

Þannig að það sem við reynum að kenna þessum krökkum, endar með því að þau kenna okkur á gamals aldri.

Bara hugleiðing... Sofið vært

Athugasemdir

[Bjarndís Helena Mitchell, 19.9.2007 kl. 09:01]

Frábært, gott að geta fengið greiðann og hjálpina endurgoldna svona.